Το σχολείο, ιδανικά, είναι ένας χώρος ασφάλειας, δημιουργίας και σχέσεων. Ένα δευτερο "σπίτι", όπου το παιδί μπορεί να αναπτυχθεί, να εκφραστεί, να αγαπηθεί. Όμως, για αρκετά παιδιά, η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Κάποιες φορές, η σχολική ζωή μπορεί να γίνει πηγή άγχους, φόβου και μοναξιάς — κυρίως όταν η βία υπάρχει στο προσκήνιο ή και στο παρασκήνιο. Η βία στο σχολείο δεν παίρνει πάντα την κλασική μορφή. Δεν είναι μόνο οι καβγάδες ή τα σπρωξίματα. Είναι και τα ειρωνικά σχόλια, οι συνεχείς κοροϊδίες, η απομόνωση από μια ομάδα, τα βλέμματα που πληγώνουν. Είναι οι λέξεις που βαραίνουν περισσότερο κι από χτύπημα, και οι σιωπές που κάνουν το παιδί να αισθάνεται αόρατο.
Κανένα παιδί δεν γεννιέται για να υποφέρει. Και καμία συμπεριφορά δεν πρέπει να θεωρείται "αθώα" ή "παιχνιδιάρικη", όταν προκαλεί πόνο. Το "πλάκα κάναμε" δεν είναι δικαιολογία όταν το άλλο παιδί επιστρέφει στο σπίτι με μάτια χαμηλωμένα και καρδιά πληγωμενη.
  Το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση της σχολικής βίας είναι να κοιτάξουμε πραγματικά τα παιδιά στα μάτια. Να είμαστε εκεί, διαθέσιμοι, χωρίς να τα πιέζουμε αλλά χωρίς να αγνοούμε τα σημάδια. Να ενισχύσουμε τη φωνή τους, ακόμα κι όταν τρέμει. Να τους μάθουμε ότι είναι εντάξει να ζητούν βοήθεια. Ότι δεν φταίνε. Ότι δεν είναι μόνα.
  Και το δεύτερο βήμα είναι να καλλιεργήσουμε κουλτούρα ενσυναίσθησης: στις τάξεις, στα προαύλια, στις συζητήσεις. Η φροντίδα, ο σεβασμός και η κατανόηση δεν είναι πολυτέλεια – είναι ανάγκη. Είναι αυτά που μπορούν να αλλάξουν το κλίμα μιας τάξης. Και τελικά, να αλλάξουν και ζωές.

Γιατί κάθε παιδί αξίζει να νιώθει ότι ανήκει. Ότι είναι ασφαλές. Ότι ακούγεται. Και γιατί το σχολείο πρέπει να είναι χώρος μάθησης αλλά και αγάπης.